Yola
Uzakları yakın etmeye gücü yetmiyor artık şehrin. Önce elleri sonra evleri ayrılır yolu gurbete düşenlerin. Ayrılığın ilk habercisi olan eller kenetlenirken hem hiçbir zaman birbirlerinden kopmayacaklarının sözünü hem de uzun bir süre kavuşamayacaklarının haberini verir. Ev en çok o gün annedir. Pencereden esen rüzgâr , karşı evin damından uçan kuş sanki gidene kendini hatırlatmak ister. Giderken hüznün ya da mutluluğun büyüklüğünden bağımsız gözyaşları bir nehrin en coşkun zamanı gibidir, orantısızdır kucaklaşmalar. Neyi severse bez torbanın içinde, neye ihtiyaç duyacaksa bavulun içindedir. Bir tek kendini sığdıramadığını, bir tek kendine yer kalmadığını düşünür arkada kalanlar. Ayrılırken sırtını sıvazlayanlar tüm yükü almak isterler o omuzlardan ve dile dökülemese de göz göze gelindiğinde söylenmek istenen bellidir, gün aynı pencereye doğmasa da artık yaslandığın dağ bellidir. Yol, bilinmezin de ötesinde bir buruk köprüdür gidene. Nereye gidildiği fark etmeksizin insan yalnızl
